روزها یکی پس از دیگری گذشتند و اکنون بیش از یکسال است که ویروس منحوس کرونا سایه شوم خود را بر جوامع بشری انداخته است؛ در این ایام جامعه جهانی با مسائل و البته مصائب مختلفی مواجه شد اما هیچ از آنها به اندازه فقدان عزیزان و عالمان یک جامعه سنگین نیست.
پایه و سنگ بنای اندیشه، اخلاق و انسان‌سازی هر جامعه را عالمان آن دیار می‌سازند و فغان از روزی که جامعه‌ای در رثای فقدان این بزرگان به دردی دچار شود که درمان‌اش حداقل تا مدت‌های مدید از راه نرسد و امروز دوشنبه ۲۰ بهمن ماه از جمله این روزها بود و ایران اسلامی سوگوار رحلت استاد اخلاقی بزرگ شد.
آیت‌الله سید محمد ضیاء‌آبادی بر اثر ابتلاء به ویروس کرونا به رحمت خدا رفت؛ استاد اخلاق و تفسیر قرآن کریم و از علمای به نام تهران که نه تنها اهل درس و بحث در حوزه‌های علمیه بود که عامه مردم با او خاطرات فراوانی داشتند.
این عالم اخلاق و مفسر بزرگ شیعه در سال ۱۳۰۷ در ضیاءآباد قزوین متولد شد و نزد اساتید بزرگی همچون آیت‌الله سید حسین بروجردی، آیت الله سده‌ی اصفهانی، امام خمینی (ره) و آیت‌الله سید محمد حسین طباطبایی تحصیل کرده بود. وی از مدتی پیش به دلیل بیماری کرونا در بیمارستان بستری بود و امروز دعوت حق را لبیک گفت.
به همین مناسبت گفتگویی با حجت‌الاسلام و المسلمین عبدالحسین خسروپناه، استاد حوزه و دانشگاه، در مورد ویژگی‌های آیت‌الله ضیاء‌آبادی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید:
حجت‌الاسلام و المسلمین خسروپناه، ضمن تسلیت ارتحال عالم وارسته آیت‌الله سید محمد ضیاء‌آبادی اظهار کرد: این مرد بزرگوار از شخصیت‌های علمی و عرفانی حوزه‌های علمیه به ویژه حوزه علمیه تهران بود و نقش بسیار مهمی در تربیت معنوی و اخلاقی مردم داشت، در یک کلام عالمی وارسته و مردم دار بود.
رئیس سابق مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران ادامه داد: نکته مهم در مورد آیت‌الله ضیاء‌آبادی این بود که همواره، خود به آنچه که می‌گفت عامل بود لذا سخنان‌اش در قلوب مردم اثر می‌گذاشت. او سال‌ها در حوزه علمیه تدریس داشت و شاگردانی را تربیت کرد و چند نقش مهم را به عنوان یک روحانی وارسته انجام داد که به آنها اشاره می‌کنم.
این مرد بزرگوار از شخصیت‌های علمی و عرفانی حوزه‌های علمیه به ویژه حوزه علمیه تهران بود و نقش بسیار مهمی در تربیت معنوی و اخلاقی مردم داشت، در یک کلام عالمی وارسته و مردم دار بود
وی در تشریح فعالیت‌های آیت‌الله ضیاء‌آبادی گفت: اولین مساله در مورد آن عالم وارسته این بود که تفقه در دین داشت، در سخنرانی‌ها و مباحثی که مطرح می‌کرد و همچنین آیات و روایات تفقه خاصی داشته و فهم ویژه‌ای نسبت به آموزه‌های دین ارائه می‌کرد.
معاون علوم انسانی و هنر دانشگاه آزاد اسلامی افزود: مساله دوم این بود که آن مرحوم معارف دینی را به صورت تخصصی برای طلاب و حتی اساتید دانشگاه ارائه می‌کرد در نتیجه بسیاری از حوزویان و دانشگاهیان مباحث متعدد دینی را از این قالب در جلسات درس و بحث وی فرا می‌گرفتند.
حجت الاسلام و المسلمین خسروپناه تصریح کرد: نکته سوم که از جمله تاثیرگذارترین مسائل در طول عمر آیت‌الله ضیاء‌آبادی محسوب می‌شود این است که همواره معارف دین را برای عموم مردم نیز بیان می‌کردند، انصافاً جمعیت فراوانی پای منبر ایشان می‌نشستند و تأثیر می‌گرفتند تا جایی که برخی افراد با حضور در این جلسات و استفاده از مباحثی که مطرح می‌شد بسیاری از مشکلات زندگی‌شان مرتفع شده و در برخورد با آن عالم وارسته چنان تأثیر می‌گرفتند که به کل سبک زندگی شأن متفاوت می‌شد. در واقع نفس معنوی این عالم عارف منجر به تحول آنها شده و اگر تا قبل از برخورد با آیت‌الله ضیاء‌آبادی انسان‌های مقید و دین داری نبودند اما بعد از مواجهه با ایشان تبدیل به انسان‌های شب زنده دار و دین دار می‌شدند.
وی در مورد خصلت‌های اخلاقی مرحوم آیت‌الله ضیاء‌آبادی اظهار کرد: صداقت و صفای آن مرد بزرگ ستودنی بود و به نظر من این موارد مهمترین ویژگی ایشان بود. او شخصیت مؤثری بود که تا مدت‌ها بدیلی برایش پیدا نخواهد شد.
این استاد حوزه در پایان گفت: باید هشدار دهم که جامعه ما در چند سال اخیر علمای عارف فراوانی را از دست داد، از جمله مرحوم آیت الله مجتبی تهرانی و بزرگانی چون این عالم وارسته که امروز سوگوار او هستیم. هرکدام از آنان وزنه دینی و علمی بودند و این خلأ امروز بیش از هر زمان در تهران احساس می‌شود لذا این فقدان هشداری برای حوزه علمیه تهران است که باید تلاش کند تا به تدریج جای این عزیزان را پر کند هرچند که رفتن این بزرگواران از جامعه اسلامی لطمات جبران ناپذیری را زد و سال‌ها طول می‌کشد که عالمانی این چنین در جامعه اسلامی تربیت شوند.