حجت‌الاسلام والمسلمین خاموشی، نماینده ولی‌فقیه و رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه، عصر شنبه، ۱۶ اسفندماه در افتتاحیه سی و هفتمین دوره مسابقات بین‌المللی قرآن کریم جمهوری اسلامی ایران اظهار کرد: به دلیل تلاقی این ایام با مبعث پیامبر اکرم(ص) مفاهیمی را مرتبط با ایشان تدوین کرده‌ام. خداوند در آیات ۱۰ و ۱۱ سوره طلاق می‌فرماید: فَاتَّقُوا اللَّهَ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ الَّذِينَ آمَنُوا قَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكُمْ ذِكْرًا، رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِ اللَّهِ مُبَيِّنَاتٍ لِيُخْرِجَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَمَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَيَعْمَلْ صَالِحًا يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا قَدْ أَحْسَنَ اللَّهُ لَهُ رِزْقًا.
رئیس ستاد عالی هماهنگی مسابقات قرآن کشور افزود: خداوند انسان‌های مؤمن صاحب‌خرد را به تعقل در نکته‌ای ژرف و عمیق فرا می‌خواند و آن، همسانی و همراهی قرآن و آورنده آن است. امیرمؤمنان علی(ع) فرمود: إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى طَهَّرَنَا وَ عَصَمَنَا وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى خَلْقِهِ وَ حُجَّتَهُ فِي أَرْضِهِ وَ جَعَلَنَا مَعَ اَلْقُرْآنِ وَ جَعَلَ اَلْقُرْآنَ مَعَنَا لاَ نُفَارِقُهُ وَ لاَ يُفَارِقُنَا.
خاموشی ادامه داد: همانگونه که قرآن از مقام علو و لدی‌الله «وَإِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتَابِ لَدَيْنَا لَعَلِيٌّ حَكِيم»(زخرف/۴) به مقام دنو ولدی‌الناسی و قلب‌های زمینی بشری و برای هدایت همه انسان‌ها مهیا و نازل شده است «إِنَّا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ فَمَنِ اهْتَدَى فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيل»(زمر/۴۱) پیامبر(ص) نیز از مقام قاب قوسین او ادنی، فرود آمد تا در حد فهم بشر زمینی قرار گیرد. به گونه‌ای که به فرموده نورانی امام صادق(ع): «مَا كَلَّمَ رَسُولُ اَللَّهِ ص اَلْعِبَادَ بِكُنْهِ عَقْلِهِ قَطُّ» و به فرموده پیامبر نور: «إنا معاشر الأنبياء أمرنا أن نكلم الناس على قدر عقولهم».
وی اضافه کرد: پیامبر(ص) بر قلب‌های آماده هدایت، نور معارف بلند خود را متجلی ساخت. «وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ فَيُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ»(ابراهیم/۴) تا همه انسان‌ها زبان جهان‌شمول سازگار با عرف و فطرت و فرهنگ او را دریابند «فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُون»(دخان/ ۵۸) «فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَتُنْذِرَ بِهِ قَوْمًا لُدًّا»(مریم، ۹۷)
رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه گفت: خداوند از سویی قرآن را ذکر می‌داند «وَإِنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَلِقَوْمِكَ وَسَوْفَ تُسْأَلُونَ»(زخرف/ ۴۴) و از سوی دیگر آن را دربردارنده ذکر می‌خواند. «ص وَالْقُرْآنِ ذِي الذِّكْرِ»(ص/۱) پیامبر(ص) را نیز همینگونه بر اساس آیه‌ای که در طلیعه سخن آمد، ذکر می‌نامد. نه از آن حیث که پیامبر(ص) را در برخی آیات قرآن «مذکِّر» معرفی می‌کند «فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَكِّرٌ»(غاشیه/۲۱) بلکه چون ذکر در او تجدد و عینیت یافته و وجود او ذکر خدا گشته است. او، جسمش، فعلش، سخنش، سکوتش، اخلاقش و احوالش یادآور خدای سبحان است. «کان خلقه القرآن» این استنباط، برگرفته از سخن معصومان(ع) است که در معنای آیه کریمه «فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ»(نحل/۴۳) فرمودند مقصود از ذکر، پیامبر(ص) و اهل‌الذکر، ما هستیم. زمانی که حواریون از عیسی مسیح(ع) که خداوند او را نیز «کلمه» خود نامیده است، سؤال کردند: يَا رُوحَ اَللَّهِ مَنْ نُجَالِس؟ُ فرمود: مَنْ يُذَكِّرُكُمُ اَللَّهَ رُؤْيَتُهُ وَ يَزِيدُ فِي عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ وَ يُرَغِّبُكُمْ فِي اَلْآخِرَةِ عَمَلُهُ .و نیز در کلام نورانی امام صادق(ع) آمده است: كُونُوا دُعَاةَ النَّاسِ‏ بِغَيْرِ أَلْسِنَتِكُمْ لِيَرَوْا مِنْكُمُ الِاجْتِهَادَ وَ الصِّدْقَ وَ الْوَرَع‏.
خاموشی ادامه داد: پیامبر ذکر منزِّل خداوند است تا با تبیین ذکر منزَّل یعنی قرآن «تنزیل من حکیم حمید» برنامه حیات طیبه و آرمان‌های انسان در مسیر رساندن به سعادت را تبیین و راه نجات بشر را نشان دهد و انسان را به سرمنزل مقصود و بار انداز تاریخ که بشر بر مبنای سنن حتمی الهی به سوی آن در حرکت است، واصل سازد. او بدنی زمینی و قلبی و روحی آسمانی دارد، شخص و جسم او زمینی و بشری است «قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ»(کهف/۱۱۰) و شخصیت و روح او همان است که قدرت و توان دریافت قول ثقیل را دارد «إِنَّا سَنُلْقِي عَلَيْكَ قَوْلًا ثَقِيلًا»(مزمل/۵) بر او وحی نازل می‌شود «كَذَلِكَ يُوحِي إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ»(شوری، ۳) او اگرچه «ذکر» است، حامل ذکر الهی یعنی قرآن و فرامین و دستورات آن نیز هست و می‌بایست باورها و معرفت‌ها، اصول اخلاقی و عقلانی، شیوه و سبک زندگی فردی و اجتماعی، مسئولیت‌ها، تکالیف و حقوق، قواعد شریعت و احکام الهی را به بشر نیازمند و در انتظار سعادت ابلاغ کند «لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِين»(آل عمران/ ۱۶۴) او بر اساس آموزه‌های این کتاب، بین آن‌ها به عدل و حق قضاوت و حکومت کند «إِنَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا أَرَاكَ اللَّهُ وَلَا تَكُنْ لِلْخَائِنِينَ خَصِيمًا»(نساء، ۱۰۵)
گزارش ایکنا حاکی است، وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: قرآن نسخه شفابخش دردهای بشر در طول زمان است و برای آن، خلق شده و فرود آمده است تا در اختیار بشر، برای فهم و عمل قرار گیرد «كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُولُو الْأَلْبَاب»(ص/۲۹) خداوند انسان‌ها را بخاطر بی‌توجهی به تفکر و نعقل در این آموزه‌ها، ملامت می‌کند «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا»(محمد/۲۴) و پیامبر نیز در قیامت از همین شکایت و گله دارد.
خاموشی در پایان گفت: هدف از نزول قرآن، رسیدن آموزه‌های آن به مردم است. در آیاتی از قرآن اینگونه فهم می‌شود که خداوند، قرآن را بر مردم نازل کرده است و لکن پیامبر، واسطه نزول است «وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُون»(نحل/۴۴) پیامبر(ص) نیز برای مردم آمده است: «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُون»(سبأ/۲۸) از میان مردم، برگزیده و مبعوث شده است و همانگونه که قرآن، سخنی برای هدایت همه انسان‌هاست، پیامبر نیز برای رساندن این بیان برای همه مردم آمده است:« وَأَرْسَلْنَاكَ لِلنَّاسِ رَسُولًا وَكَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا»(نساء/ ۷۹) بر این اساس می‌بایست پیامبری که خود سراج و منبع نور است، با نور خود که کتاب قرآن است، مردم را از ظلمات بیرون آورده و به سوی هدایت، رهنما باشد. «كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلَى صِرَاطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيد»(ابراهیم/۱)