روز هشتم آبان‌ماه سال 86، جهان یکی از شاعرانش را از دست داد؛ زنده‌یاد قیصر امین‌پور، شاعر «آیینه‌های ناگهان»، «مثل چشمه، مثل رود» و «دستور زبان عشق». هرچند امین‌پور در حوزه‌های مختلف فعالیت کرد و جریان‌ساز بود، اما وجهه شاعری او بیش از دیگر وجوهش در یادها مانده است. امروزه کمتر کسی است که دفتری از سروده‌های او را نخوانده باشد، شعرهای خودمانی و دوست‌داشتنی؛ شعرهایی که باب سلیقه خیلی‌هاست.
قیصر به زعم بسیاری از دوستان و هم‌قطارانش از دغدغه‌مندان شعر انقلاب بود، به گونه‌ای که نه تنها نباید او را در شعر معاصر خلاصه کرد، بلکه می‌توان در دیدی وسیع‌تر او را یکی از جریان‌سازان ادبیات در این برهه دانست؛ نامی که شاید سال‌ها بعد بیشتر به آن پرداخته و تأثیر او را بر این وادی بررسی کرد. همزمان با درگذشت او و حتی حالا که 12 سال از آن روز تلخ می‌گذرد، شعرهایی در سوگ او منتشر می‌شود و دست به دست می‌چرخد.
غلامعلی حدادعادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، همزمان با دوازدهمین سالروز درگذشت این شاعر انقلاب، تازه‌ترین سروده خود را به او اختصاص داد. سروده رئیس فرهنگستان زبان را می‌توانید در ادامه بخوانید:
به یاد قیصر امین‌پور شاعر ماندگار و عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی
و با الهام از غزل او «می‌خواهمت چنانکه تن خسته خواب را...»:
می‌خواهمت چنانکه شب تیره ماه را
می‌جویمت چنانکه جدا مانده راه را
می‌نوشمت چنانکه سیه‌مست باده را
می‌خوانمت چنانکه ستم‌دیده آه را
دل می‌ربایی از من بیدل به دلبری
آن‌سان که کهربا بکشد پر کاه را
در چهره تو جلوه مهتاب دیده‌ام
در خنده تو روشنی صبحگاه را
گر عشق نزد عقل گناه است باک نیست
برعهده گیرم از سر عقل این گناه را
گر سایه تو بر سرم افتد نمی‌کنم
با عالمی معامله این سر پناه را
اینک من آن کبوتر گم‌کرده آشیان
آورده بال خسته و حال تباه را
آیا رواست از پس یک عمر انتظار
از من دریغ داری حتی نگاه را