بيماري هاي واگيردار هميشه بوده و با هجوم ناگهاني و ايجاد وحشت كشتار مي كرده است. در قديم طاعون و وبا بيشتر قرباني مي گرفت. در زمان جنگ جهاني دوم(در سال ١٣٢١) تيفوس به تهران آمد و بلاي جان هزاران نفر شد. اين بيماري ها مي آمدند و مصيبت به بار مي آوردند ولي اكنون به جاي آنها ويروس هاي سارس و مرس و كرونا ناگهان و ناخوانده سر مي رسند و به جان مردم و زندگي شان مي افتند. اينها به كشتار اكتفا نمي كنند بلكه زندگي را به تعطيلي مي كشند و هر جا باشند نه كار هست، نه تفريح. توليد و داد و ستد و فرهنگ و سينما و ورزش و مدرسه و دانشگاه و شايد فكر كردن هم معلق مي شود. ولي گمان نشود كه كرونا ويروس، صرفا ضد سرمايه داري است، كرونا با سوسياليسم هم سروكار ندارد، بلكه اين ويروس، ويروس تكنولوژي است و چنانكه بيل گيتز يكي از نمايندگان تكنولوژي عصر گفته است، تكنولوژي هم از عهده اش بر نمي آيد( او خبر ندارد كه در ايران، ويروس كرونا همدستان پلشت و پليدي دارد كه وسايل بهداشتي را پنهان مي كنند تا مردم بيشتر مبتلا شوند و آنها آن وسايل را در بازار سياه گران بفروشند). ظاهرا تكنولوژي با بلاياي طبيعي آسان تر مقابله مي كند تا با شروري كه از  خود آن زاده مي شود. تمدن تكنولوژيك چندان كه از نيروهاي مخرب درونش مي ترسد، از قهر طبيعت نمي ترسد. ولي آدمي مي تواند و بايد بر اين  ترس غلبه كند. اكنون تنها گروهي كه در ميدان مقابله مانده است، گروه پزشكان و پرستاران و خدمتگزاران بهداشت و درمان است كه از تكنولوژي نيز مدد مي گيرند ولي آنچه آنها را در ميدان نگاه مي دارد نيروي اخلاق است كه هميشه با پزشكي قرين و در آن عجين بوده است. پس به نشان احترام بايستيم و با تواضع به پاسداران سلامت خود سلام كنيم.
رضا داوری اردکانی، ۱۴ اسفند ۱۳۹۸