رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی تاکید کرد: مرحوم توکلی استاد ژنتیک دانشگاه علوم پزشکی تهران یک استثنا بود. پزشکی بود که ذوق ادبی داشت، اهل‌قلم بود، خوب می‌نوشت و عمیقاً متدین و انقلابی بود.
مراسم یادبود مرحوم دکتر جواد توکلی استاد گروه ژنتیک پزشکی و معاون سابق دانشجویی فرهنگی دانشکده پزشکی با حضور رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران و جمعی از مسئولان، کارکنان و دانشجویان دانشگاه در تالار ابن سینا و به صورت مجازی برگزار شد.
دکتر غلامعلی حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب در مراسم یادبود دکتر جواد توکلی درگذشت این استاد فرهیخته را به همکاران و دانشجویان ایشان تسلیت گفت و افزود: شاید در ذهن شما ایجاد شود چرا در مراسم دکتر توکلی از حداد عادل دعوت‌شده که نه پزشک است نه آملی که همشهری دکتر باشد.
وی ادامه داد: من خود را صاحب‌عزا می‌دانم فاصله سنی من با مرحوم توکلی ۲۲ سال است و به‌نوعی در رده فرزندان من است، امروز بعد از فقدان این استاد چهار نسل از خانواده من تأسف می‌خورند از مادرم تا خودم، فرزندانم و نوه‌های من هیچ‌گاه محبت‌های دکتر را فراموش نمی‌کنند.
دکتر حداد عادل به سابقه آشنایی خود و دکتر توکلی اشاره کرد و گفت: در دهه ۶۰ که معاون پژوهشی وزارت آموزش و پرورش و مسئول رسیدگی به کتب درسی بودم از طرف معلمان و مردم نامه‌های زیادی به اداره ما ارسال می‌شد که در این میان نامه‌ای از یک دانش‌آموز از شهر آمل در مورد کتاب درسی نظرم را جلب کرد تمام آن نامه‌ها را می‌خواندم جواب می‌دادم اما می‌دیدم فراتر از یک دانش‌آموز است به قولی خوبان فراوان دیدم اما تو چیز دیگری.
وی ادامه داد: من نامه‌ها را جدی می‌گرفتم و به تمامشان جواب می‌دادم و همه را نگهداری کردم تا اینکه جواد دوران دبیرستان را تمام و در دانشگاه مشهد پذیرفته شد، زمانی برای سخنرانی از طرف انجمن اسلامی دانشگاه مشهد دعوت شدم و اولین دیدار حضوری ما در آنجا بود این دیدارها در تهران ادامه داشت و با رفت‌وآمد خانوادگی تداوم پیدا کرد به دلیل محبت‌های جواد، از بس محبت می‌کرد آدم را شرمنده خودش می‌کرد.
وی اظهار داشت: تصویری که در این سی و چند سال در ذهنم نقش بسته را در چند جمله بیان می‌کنم، مهم‌ترین عنصر جواد محبت بود مهرورزی بود، او گل بی‌خار بود، مسئولیت‌پذیر، دارای وجدان کاری، سخت‌کوش، خوش‌بیان، دانشمند خوش‌محضر و بسیار مؤدب بود. بعد از محبت ادب بزرگ‌ترین عنصر دکتر توکلی بود همیشه نسبت به اساتید خود حق‌شناس و قدردان بزرگان خود بود.
رئیس فرهنگستان زبان و ادب پارسی تاکید کرد: مرحوم توکلی با فرهنگ بود و بسیار اهل مطالعه در حوزه وسیعی غیر از رشته خود اطلاعات داشت و همین فرهنگ وسیع، موجب برقراری ارتباط او با همه بود، اهل هنر بود و علاقه‌مند به ادبیات شاعران خوب روزگار را می‌شناخت.
وی گفت: توکلی یک استثنا بود و ذوق ادبی داشت، اهل‌قلم بود خوب می‌نوشت، عمیقاً متدین بود، انقلابی بود وقتی حسین شیخ‌الاسلام در اسفندماه براثر کرونا از دنیا رفت پیامی برای من نوشت و از او به‌عنوان قهرمان مبارزه با صهیونیست یادکرد، نه اهل افراط بود نه تفریط و انحراف می‌دانست که چه کسی خدمتگزار کشور است.
دکتر حداد عادل با بیان این که جواد گوهری بود که از دست دادیم شعری از اشعار خود را قرائت کرد:
دیشب به یاد لعل لبت خون گریستم چون ارغوان شکفتم و گلگون گریستم
چون چشمه سر به سنگ زدم در غم فراق چون جویبار در دل هامون گریستم
چون چنگ دور ماند ز سر پنجه‌ای لطیف با یاد آن نوازشگر موزون گریستم
گاهی چو رود جمله تنم غرق اشک بود گاهی چو کوه یکه و محزون گریستم
بر کشتزار خشک دل خویش بی‌دریغ در فصل غم، چو دجله و جیحون گریستم
آهو صفت ز مردمک چشمم گریختی من نیز بی تو لاله صفت خون گریستم
عادل چگونه شرح توان داد داغ دوست چون می‌توان سرود که من چون گریستم
همچنین در این مراسم دکتر شهریار نفیسی رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران گفت: دکتر توکلی دوست عزیز همه ما در هیئت‌رئیسه از میان ما رفت، تسلیت خود و اعضای هیئت‌رئیسه دانشکده را خدمت خانواده عزیز و اساتید گران‌قدر اهالی علم و فرهنگ تقدیم می‌دارم. این مراسم به علت محدودیت‌های کرونایی به‌صورت زنده با حضور همکاران و دوستداران آن مرحوم در فضای مجازی نیز پخش می‌شود.
وی ادامه داد: سابقه آشنایی من با مرحوم توکلی به سال‌ها پیش و بیمارستان شریعتی بازمی‌گردد اما عمده آشنایی و همکاری ما در هیئت‌رئیسه دانشکده بود که از آن تاریخ فرصت داشتم از نزدیک با دکتر آشنا شوم، شخصیتی که از هر نظر نمونه بودند؛ بسیار متواضع، فروتن، مهربان، خیرخواه و مناسب پستی بود که سال‌ها در آن خدمت می‌کرد، او همیشه دغدغه دانشجویان را داشت و در این سال‌ها فعالیت‌های فاخری در حوزه فرهنگ ارائه کرد.
نفیسی از مرحوم توکلی به‌عنوان فردی مایه آرامش یاد کرد و گفت: گاهی که خسته و دلتنگ می‌شدم، قدری هم‌صحبتی و گفتگو با او مایه آرامش بود، انسان اهل مطالعه و دانشمندی که به سبب اطلاعات و ارتباطات گسترده‌ای که داشت از دانش او بهره می‌بردیم. در جریان برگزاری جشن‌ها مانند جشن دوره گذر، فارغ‌التحصیلی و یا روپوش سفید بسیار انرژی می‌گذاشت.
وی ادامه داد: مرحوم توکلی همیشه دغدغه دانشجویان را داشت، چند سالی بود که پیگیر فراهم کردن فضایی آرامش‌بخش و مناسب برای استراحت دانشجویان بود حتی در دوران بیماری نیز پیگیر بودند و دوره‌ای از اوج بیماری‌شان متنی به همراه مبلغ قابل‌توجهی را برای این کار در اختیار دانشکده قرار دادند حتی نام هم انتخاب کرده بودند دو فضای مجزای برای استراحت دانشجویان پسر و دختر به ترتیب کومه مهر و کومه ماه؛ که امیدواریم به همراهی و همکاری دوستان دکتر توکلی به آرزوی ایشان جامعه عمل بپوشانیم.
رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران با اشاره به ذوق ادبی مرحوم توکلی و متن‌هایی که برای مراسم مختلف می‌نوشت گفت: برای جشن روپوش سفید مرسوم بود دانشجویان متن قسم‌نامه پزشکی را قرائت کنند، چند سال پیش از دکتر درخواست کردم متنی غیر از سوگندنامه پزشکی با عنوان عهدنامه برای این مرحله از رشته پزشکی بنویسد که با دست خودشان نوشتند و عکس آن موجود است.
وی به انس مرحوم توکلی با اشعار سایه «هوشنگ ابتهاج» اشاره کرد و گفت: طی تماسی که در دوران بیماری با ایشان داشتم گفتند: سال‌هاست با سروده‌های استاد سایه مؤانست دارم و الان می فهم شعری که بسیار دوست داشتم مناسب این روزهایم بوده:
چه غم دارد ز خاموشی درون شعله پروردم
که صد خورشید آتش برده از خاکستر سردم
مراسم یادبود مرحوم توکلی با قرائت پیام تسلیت دکتر بهادری رئیس دفتر ارتباط با دانش‌آموختگان و صحبت‌های دکتر اکرمی از اعضای هیئت‌علمی گروه ژنتیک، ادامه یافت و در پایان یکی از دانشجویان دکتر ابیاتی را در سوگ ایشان قرائت کرد و دکتر ایزدی عضو هیئت‌علمی گروه ژنتیک پزشکی به نمایندگی از همسر مرحوم توکلی از برگزارکنندگان و حاضران در مراسم قدردانی کرد.
مرحوم دکتر جواد توکلی بزاز بر اثر یک دوره بیماری پنجم مهرماه دارفانی را وداع گفت.
منبع:دانشگاه علوم پزشکی تهران
