ما ایرانیان دارای هویتی غنی و ریشه‌دار هستیم؛ هویتی که در آیین‌ها، سنت‌ها، زبان و البته پوشاک ما متجلی می‌شود. در جهانی که هر روز بیش از پیش در معرض همسان‌سازی فرهنگی قرار می‌گیریم، اگر قرار باشد پوشاک‌مان را از این هویت تهی کنیم، باید بپرسیم دیگر چه چیزی برای تعریف "ما" باقی می‌ماند؟
لباس تنها پوششی برای بدن نیست، بلکه روایت‌گر فرهنگ، اندیشه و تاریخ یک ملت است. طراحی پوشاک ایرانی باید بازتاب‌دهنده‌ ارزش‌های فرهنگی ما باشد؛ لباسی که داستانی در دل دارد و ریشه در خاک و خاطره این سرزمین. ما در برابر هویت پوشاک‌مان مسئولیم؛ این مسئولیت متوجه طراحان، مدیران فرهنگی، سیاست‌گذاران و حتی مصرف‌کنندگان است.
 
نباید تنها به جریان‌های جهانی مد چشم بدوزیم بلکه  نیاز داریم لباسی طراحی کنیم که هم با فرهنگ ایرانی سازگار باشد و هم برای مردم قابل تهیه و استفاده باشد. مد ایرانی باید مردمی، معنادار و قابل دسترس باشد.

شعار «کشف ایران» که برای این دوره از جشنواره انتخاب شده، دقیقاً ناظر به همین موضوع است: بازگشت به خود، شناسایی ظرفیت‌های بومی، و کشف استعدادهایی که در جای‌جای این سرزمین حضور دارند. بسیار خرسندم که بخش عمده آثار این دوره از شهرستان‌ها آمده‌اند؛ ایران فقط تهران نیست.

تجربه نشان داده که جشنواره‌ها اگرچه مهم‌اند، اما کافی نیستند. نباید با پایان جشنواره، اهداف آن را به بایگانی بسپاریم. ما نیازمند ارتباط مداوم میان شورای سیاست‌گذاری، طراحان، دانشگاهیان و فعالان زیست‌بوم پوشاک هستیم.

همچنین باور دارم نقش دولت در این مسیر نه اجرا، بلکه حمایت و مراقبت است. اجرای جشنواره‌ها باید به بخش خصوصی واگذار شود و دولت تنها نقش تسهیل‌گر و محافظ هویت فرهنگی را ایفا کند.

رهنمودهای وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز بر همین مسیر تأکید دارد: مشورت با پیشکسوتان، شناسایی مزیت‌های نسبی، تقویت کارگروه‌ها، استفاده از توان علمی دانشگاه‌ها و ایجاد هماهنگی نهادی.

در پایان، لازم است اعضای کارگروه ساماندهی مد و لباس، با پایبندی به وظایف قانونی خود و در تعامل با مجلس شورای اسلامی، شفاف عمل کرده و گزارش عملکرد ارائه دهند. پیوند میان علم و عمل، تنها راهی است که می‌تواند ما را به سمت لباسی با هویت ایرانی هدایت کند.