دکتر حمیدرضا طیبی اظهار کرد: نکته مهم در این دیدارها و بویژه در دیدار با میهمانان خارجی دیدن تعجب آنها از توانمندی‌هایی است که در گزارش‌ها ارائه می‌شود و در مقابل آن وضعیت اقتصادی ما و وابستگی صنایع ما به خارج از کشور. در ذهنشان باید فکر کنند که یا گزارش توانمندی‌های ما صحیح نیست یا باور به توان ملی در کشور وجود ندارد و یا فساد سیستمی در کشور مانع استفاده از توان داخل می‌شود.
وی ادامه داد: با توضیحات و تسلط ما بر موضوع، تجاری سازی همه فناوری‌های تولید شده و ورود حرفهای برخی به بازار داخل و خارج این شائبه را کاملاً نسبت به صحیح نبودن گزارش‌های ما از بین می‌برد و لزوماً به سراغ دو گزینه بعدی می‌روند یعنی عدم اعتماد به توان ملی و فساد در کشور. یقیناً هم فکر می‌کنند که چرا اینها به‌قول مثال خودمان هم چوب را می‌خورند و هم پیاز را. یعنی هم توانمند هستند که بسیاری از نیازهایشان را تأمین کنند و ایجاد اشتغال برای خیل بیکاران خود کنند ولی نمی‌کنند و هم باید فشار تحریم و تحقیر را بخاطر عدم امکان خرید خارجی همین نیازها تحمل کنند. ما هم که واقعیت را می‌دانیم چیزی به روی خودمان نمی‌آوریم، چگونه جلوی خارجی آبروی خودمان را ببریم. چه باید بکنیم.
رئیس جهاد دانشگاهی یادآور شد: یاد صحبت‌های سه خارجی در سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹ افتادم که رویشان شد به من مطالبشان را گفتند. یک مدیر چینی گفت تحول در توسعه صنعتی چین از سال ۱۹۸۰ به صورت جدی شروع شد ولی تحول واقعی در سال ۱۹۸۷ انجام گرفت و اکنون چین به این مرحله رسیده است. شما یعنی جهاد دانشگاهی سال تاسیس‌تان ۱۹۸۰ است و این همه کار خوب کرده‌اید پس چرا در ایران برای تأمین فناوری‌هایتان اینقدر دستتان به سمت چین دراز است. جواب را می‌دانستم ولی چه می‌توانستم بگویم.
وی ادامه داد: مطلب بعدی را سفیر وقت کره به من گفت که اولاً تعجب می‌کنم چرا مؤسسه ارزشمندی مثل جهاد دانشگاهی در ایران وجود دارد و از آن خوب استفاده نمی‌شود. همه کشورها به دنبال تشکیل چنین موسساتی هستند و به کیست (KIST) خودشان اشاره کرد که چه اجر و قربی در کره دارد و بعد می‌گفت قدری پیچ‌های استانداردهایتان را شل تر کنید و بگذارید نیازهایتان را خودتان تأمین کنید. مطلب سوم را سفیر وقت مالزی گفت که شما اصلاً اهل پیشرفت نیستید و فقط حرف آن را می زنید. اکنون در سال ۱۳۹۸ اگر بگویم توانمندی‌های ما در تولید فناوری‌های کشور چند برابر سال‌های اشاره شده است اصلاً اغراق نیست و اگر بگویم وضعیت ما در استفاده از توان داخل کماکان مثل گذشته است نیز اصلاً دور از واقعیت نیست. چرا باید تصمیمی که می‌تواند در تأمین نیازهای فناورانه حداکثر در یک ماه گرفته شود چندین سال به درازا بکشد. آیا غیر از نا امید کردن محقق و سازنده داخلی می‌توان چیز دیگری از این کش دادن‌های بی‌مورد استنباط کرد؟
طیبی با بیان اینکه ما نیاز داریم توانمندی‌هایمان را با اراده قوی در توسعه کشورمان بکار بگیریم، گفت: تغییر با اراده و عمل تحقق پیدا می‌کند نه با حرفهای زیبا که هرگز پیاده سازی نمی‌شوند. اگر فکری به‌حال این مدیران بی انگیزه برای استفاده از توان داخل و برخی مدیران با انگیزه برای خریدهای خارجی نکنیم در بر همین پاشنه فعلی آن‌هم در شرایط فعلی که اتکا بر توان ضرورت نجات اقتصاد ما است خواهد چرخید.
منبع: ایسنا
|