حلول هلال پربرکت رمضان در آغازین روزهای تحویل سال، سعادت تحوّل جان و جهان را به احسن‌ترین حال، توأمان کرده است و چه حالی نیکوتر از اینکه این سرخوشی و دلخوشی هدیه‌شده از خالق کائنات، به سلوک در خود تا تقرّب به سوی خداوند و تا رسیدن به رستگاری بینجامد؛ که حکمت بهار قرآن و ماه رمضان است؛ چنانکه فرمود: «كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ»(بقره: 183)؛ ای اهل ایمان! بر شما هم روزه واجب شد چنانکه بر امم گذشته فرض شده بود. و این دستور برای آن است که پاک و پرهیزگار شوید.
گاه ناگزیر و گاه به عمد و اقتضا، دانسته و ندانسته، نفس خویش را دچار آلودگی می‌کنیم. روزه و رمضان و مراسم و مناسک و مواقع آن همچون خزان و بهار طبیعت، فرصت ریزش و رویش و رجعت دوباره است؛ فرصت دوست داشتن و مهم‌تر از آن، دوست داشته شدن بنده از جانب پروردگارش است. اگر محب او بودن برای بنده‌اش فطری و غریزی است، محبوب او شدن توفیقی اکتسابی است که به صراحت قرآن کریم، با پیروی از پیامبر اکرم صلوات‌الله علیه و اهل بیت ایشان علیهم‌السلام ممکن می‌شود: «إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ»(آل عمران: 31)؛ اگر خدا را دوست می‌دارید مرا پیروی کنید تا خدا شما را دوست بدارد.
خداوند را شکرگزاریم که توفیق درک دوبارۀ این فرصت و برخورداری از نعمت بخشش و بخشایش خویش را نصیب‌مان کرد و امیدواریم شایستگی بهره‌مندی از این فرصت را نیز تا پایان برایمان مقدّر سازد.
فرا رسیدن بهار قرآن و ماه میهمانی یزدان را به امت مسلمان، به ویژه مردمان نجیب و مخلص ایران عزیز تبریک عرض می‌کنم و توفیق بهره‌مندی تمام و کمال از آن را برای همگان، از خداوند منّان رحمان مسئلت دارم.