چرا باقی ائمه علیهم‌السلام در برابر حکومت‌ها و طواغیت زمان خودشان شبیه امام حسین علیه‌السلام عمل نکردند؟! چرا امام سجاد علیه‌السلام بعد از قیام عاشورا در مدینه سکوت کرد و تا زمان شهادت دست به اقدامی نزد؟! رفتار متفاوت امام حسن و امام حسین علیهم‌السلام در کنار هم چطور قابل جمع است؟! یکی با دشمن صلح کرد و دیگری دست به شمشیر برد!
هر سال با فرارسیدن محرم و ایام عزای حسینی، سؤالاتی مشابه این سؤالات ذهن بسیاری از ما را درگیر می‌کند. سؤالاتی که احتمالاً در هیئت و پای منابر هم پاسخ‌های آن داده شده باشد، ولی خوب است که یک‌بار برای همیشه و یکجا تکلیفمان را با این سؤالات مشخص کنیم. برای چنین منظوری لاجرم چه چیزی بهتر از کتاب آن هم از کسی که اعتماد و اطمینان زیادی نسبت به مؤلف وجود دارد؛ مؤلفی که هم بر تاریخ و تحلیل و سیره‌ی ائمه علیهم‌السلام آشناست و هم حضور در خط مبارزات استقلال‌طلبانه از ایشان یک شخصیت عمیق ضداستعماری و ضداستکباری ساخته است.
هم‌رزمان حسین(ع)
«به جز حضرت امیر علیه‌السلام، امام حسن و امام حسین علیهم‌السلام، باقی ائمه تلاش و کنش جدی در مبارزه با طاغوت و تشکیل حکومت نداشته‌اند!» هدف اصلی کتاب «هم‌رزمان حسین (ع)» تلاش برای اصلاح همین گزاره‌ی نادرست است. مشخص است که چنین تصور اشتباهی چقدر می‌تواند در خدمت اهداف طواغیت و استکبارهای زمان قرار گیرد و از آن دستاویزی بسازند برای توجیه سکوت و سکون در برابر ظلم و بی‌عدالتی!
امّا در برابر این طرز تفکر، رهبر انقلاب دیدگاه متفاوتی دارند. ایشان با تکیه بر مطالعات و استنادهای تاریخی که حاصل غور، تحقیق و تامل در تاریخ اسلام است و از سوی دیگر با تکیه بر نصوص دینی و آیات و روایات، گزاره‌ی بند قبل را زیر سؤال‌برده و اعتقاد دارند که تمام ائمه‌ی معصومین علیهم‌السلام بعد از قیام عاشورا، تلاش زیادی را مبذول داشته‌اند تا با زیرسؤال‌بردن منطق حکومت طاغوت، ضمن مبارزه با این حکومت‌ها مقدمات سقوط آنها را فراهم‌آورند؛ یک فهم و تفسیر کاملاً انقلابی از تاریخ تشیع!
ایشان با خلق تعبیر «انسان ۲۵۰ ساله» حیات همه‌ی معصومین علیهم‌السلام را به‌منزله‌ی حیات یک انسان می‌دانند که در تمام طول این مدت همواره در حال جهاد با ظلم و انحراف و مبارزه سیاسی با طواغیت زمان است. هرچند شکل و شمایل این جهاد به تبع شرایط و اقتضا زمینه‌های متفاوت، مختلف و متنوع بوده است؛ گاه به جنگ مسلحانه، گاه به صلح و گاه به مبارزه و تشکیلات پنهانی برای براندازی حکومت ظلم روی آورده است.
«هم‌رزمان حسین (ع)» مجموعه‌ی ۱۰ سخنرانی رهبر انقلاب در باب عنصر مبارزه در سیره‌ی ائمه‌ی معصومین علیهم‌السلام ایراد شده است. این سخنرانی‌ها در ماه محرم و ایام عزای حسینی سال ۱۳۵۱ شمسی در هیئت انصار الحسین علیه‌السلام تهران ایراد شده است. این کتاب در ۴۲۴ صفحه توسط انتشارات انقلاب اسلامی راهی بازار نشر شده است.
حماسه امام سجاد (ع)
همین الآن چشمانتان را ببندید و به این فکر کنید که در افکار عمومی چه تصویری از حضرت امام سجاد علیه‌السلام شکل گرفته است! متاسفانه بخش اعظم این تصویر، امام چهارم را یک شخصیت منزوی و منفعل ترسیم می‌کند که پس از حادثه‌ی عظیم عاشورا در مدینه و گوشه‌ای از جهان اسلام از وقایع و حوادث جهان اسلام منتزع‌شده و صرفاَ به عبادت و نیایش مشغول بوده‌اند. کتاب «حماسه امام سجاد (ع)» به‌عنوان یک اثر در تشریح سیره‌ی امام سجاد علیه‌السلام دقیقاً در نقطه مقابل این تصور نادرست است.
مقطع ۳۴ ساله‌ی امامت حضرت امام سجاد علیه‌السلام که از عصر عاشورا آغاز شد، بخش مهمی از تاریخ ۲۵۰ ساله‌ی حیات ظلم‌ستیزانه‌ی ائمه‌ی معصومین علیهم‌السلام از پس از رحلت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله است. روش و هدایت حضرت زین‌العابدین علیه‌السلام در دوران اختناق‌آمیز بنی‌امیه موجب شد تا جمعیت اندک و ضربه‌دیده‌ی تشیع و نیروهای انقلابی آن در مدت زمان کوتاهی در کمتر از یک قرن به جمعیتی انبوه تبدیل شوند و کار به جایی برسد که کمتر از ۴۰ سال بعد از شهادت آن حضرت، جریان قوی و فراگیر تشیع به سرنگونی حکومت بنی‌امیه ختم شود.
«حماسه امام سجاد (ع)» حاوی تحلیل‌های محققانه‌ی رهبر انقلاب درباره‌ی سیره‌ی سیاسی امام سجاد علیه‌السلام است. این کتاب حاصل سخنرانی‌های متعدد ایشان است که با موضوع بررسی سیره‌ی امام چهار شیعیان در سال‌های ۱۳۵۲، ۱۳۶۱ و ۱۳۶۵ ایراد شده است. امید که حرکت سیاسی ایشان از سوی عموم جامعه‌ی اسلامی به‌درستی درک شود. «حماسه امام سجاد (ع)» هم توسط انتشارات انقلاب اسلامی در ۳۰۰ صفحه راهی بازار کتاب شده است.
دو امام مجاهد
چرا بین دو امام و دو برادر یکی دست به صلح می‌زند و دیگری تصمیم به قیام می‌گیرد آن هم با همراه خانواده و اهل و عیال خود تا جایی که در برنامه‌ی قیام، کودک ۶ ماهه‌ی او هم رسالتی بر دوش دارد؟ صحبت ناظر به کنشی است که امام حسن و امام حسین علیهم‌السلام در برابر طواغیت زمان خود نشان دادند؛ کنشی که یکی آرام و ظاهراً بدون درگیری و خون‌ریزی بود و دیگری یک انقلاب عظیم که صدایش در تاریخ باقی ماند. این تفاوت برخورد چگونه بین فرزندان معصوم علی‌بن‌ابی‌طالب علیهم‌السلام هضم‌شدنی است.
کتاب «دو امام مجاهد» تلاشی برای پاسخ به این سؤال سخت و دشوار است. رهبر انقلاب در سال‌های ۱۳۵۱ و ۱۳۵۲ در قالب سلسله سخنرانی‌هایی سعی داشتند تا سیره‌ی سیاسی این دو بزرگوار را تحلیل‌کرده و در نهایت به این نقطه برسند که آنچه در تقابل بین سیره‌ی سیاسی این دو امام مشاهده می‌شوند تنها تفاوتی ظاهری و متناسب با شرایط و اقتصائات زمان است در حالی که ماهیت و هویت هر دو حرکت یکی بوده و غایت نهایی‌شان هم مبارزه با طاغوت و قدم‌نهادن در مسیر حذف آن است.
از نگاه ایشان، این تفاوت ظاهری در سیره دارای ریشه و غایت مشترک‌بوده و زیر یک حرکت معنادار تفسیر می‌شود. از نگاه ایشان، حرکتِ آتش‌بس‌گونه‌ی امام حسن مجتبی علیه‌السلام نوعی برنامه‌ریزی مقدماتی برای هجوم مجدد به اردوگاه طاغوت محسوب می‌شود تا بتوان انقلابی را که با بعثت حضرت رسول آغاز شده بود را مجدداً ادامه داد؛ مقدماتی که در نهایت به قیام عاشورا ختم شد تا تشت رسوایی بنی‌امیه حتی در پایتخت سیاسی خودشان هم از بام به زمین افتد و هم صدایش در تاریخ جاودانه بماند.
کتاب «دو امام مجاهد» در ۳۲۰ صفحه توسط انتشارات انقلاب اسلامی راهی بازار کتاب شده است.
|